Mijn auto staat geparkeerd op 100 meter van mijn huis. Ik zit er in, de tranen stromen over mijn wangen, wat gepaard gaat met heel veel geluid. Ik houd mijn telefoon aan mijn oor en roep naar mijn lief aan de andere kant van de lijn: “Ik kan het niet meeheer!! Ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet doen! Ik wil jou ook niet belasten en ik weet hoe druk je het hebt, maar het lukt me gewoon niet om zelf een kast te fixen op marktplaats en die zelf in elkaar te zetten en dan ook nog alles in te ruimen. En mijn bed viel net op mijn kop en het LUKT me gewoon niet. Alles is een BENDE en ik word er helemaal kierewiet van! Ik voel me zo alleeeheeeeen en het is zo’n chaaaooossss!”
Net daarvoor had ik opnieuw geprobeerd zelf mijn tweepersoonsbed in elkaar te krijgen, maar toen viel het frame op m’n kop. Ik barstte in huilen uit en kon niet meer stoppen. Eindelijk kwam het, eindelijk zakte ik door al die stress heen naar het verdriet en de moedeloosheid. De opeenstapeling van lastige situaties als: stress om een woonplek, twee verhuizingen, daardoor weinig energie en nul creativiteit, daardoor te weinig inkomsten, dus nog meer stress, werden me ineens te veel. Ik had dan eindelijk een huis gevonden, maar zat tussen allemaal dozen, had te weinig kastruimte om het in te ruimen en we sliepen al weken op een luchtbed, tussen de zooi. Ik had al mijn vrienden al ingeschakeld bij die twee verhuizingen, dus ik vond dat ik echt niemand meer om hulp kon vragen. Dat uitpakken en in elkaar schroeven en inrichten moest ik zelf doen. Maar het lukte niet!
In die periode van fucking intense dingen, leek het alsof mijn elastiekje steeds verder opgerekt werd. Het voelde alsof ik als een malle aan het watertrappelen was om mijn neus boven water te houden, maar dat kostte me heel veel energie. Ik baalde er ontzettend van dat ons huis na een aantal weken nog niet goed ingericht was, dat we nog op een luchtbed sliepen, dat we nog niet genoeg kastruimte hadden en daardoor overal tassen en dozen.. Ik werd er helemaal gek van! Maar het lukte me in die staat gewoon niet goed om het voor elkaar te krijgen. Regelmatig had ik het gevoel er alleen voor te staan, maar ik vond ook dat ik het moest kunnen. Ik bedoel, wie kan er nu niet zelf dozen uitpakken en z’n huis inrichten?!
Dat weekend stond m’n lief op de stoep en deed wat ik al die tijd al verlangde. Hij nam de leiding, vond een kast op marktplaats, reed er met me heen, checkte of er niet al te veel beschadigingen op de planken zaten en zette de kast met mij in elkaar. Hij sleepte me naar IKEA, waar we de laatste benodigdheden voor in huis vonden. Toen ik terugkwam van dansles had hij de hele slaapkamer aan kant, dozen netjes opgestapeld, bed in elkaar gezet en het luchtbed in de kast. EINDELIJK. Weer in een bed slapen!
Ik had me al die tijd kranig verzet tegen kopje onder gaan. Tegen het moedeloze gevoel, tegen al het verdriet, tegen dat het allemaal fucking VEEL te veel was bij elkaar. Toen ik eindelijk stopte met dat krampachtige trappelen ging ik kopje onder. De sluizen gingen open en dat voelde rottig en ook moedeloos en verdrietig, maar het gaf ook rust. Eindelijk kon ik aan mezelf toegeven dat het me niet alleen lukte. Dat ik hulp nodig had bij het uitpakken en in elkaar zetten en inrichten van ons nieuwe huis. Eindelijk kon ik die gigantische drang om altijd maar positief te blijven en mijn schouders er weer onder te zetten loslaten.
Afgelopen weekend tijdens de training ‘Polyvagaal Meesterschap’ bij Mariëlle Spronck (MEGA TIP), ontdekte ik dat ik een sympathisch systeem heb. Mensen noemen me niet voor niets vaak een vrolijke stuiterbal. Ik kan heel gemakkelijk bij de ‘sympatisch veilige staat’ van het zenuwstelsel, waarin ik veel energie voel, enthousiasme, zin om te dansen en te springen. De vrolijke stuiterbal-staat. In mijn werk neem ik andere mensen daar ook graag in mee. Maar ik voel me veel minder gemakkelijk bij de ‘dorsaal onveilige’ staat. Dat is de staat van zijn waarin je je moedeloos voelt, geen oplossingen meer weet. Waarin je het liefste de deken over je kop trekt en daar een paar dagen wil verdwijnen. Soms voelt het alsof je depressief bent, vaak alsof er absoluut geen oplossingen zijn en alles lijkt grijs en grauw. Je kan in deze staat komen als het allemaal te veel geweest is, je te veel stress ervaren hebt, of wanneer er iets heftigs gebeurt.
Ik kwam tot de realisatie dat ik me ontzettend verzet tegen die staat en tegen die gevoelens. Zodra ik ook maar even dat moedeloze gevoel voel en de tranen doorkomen, probeer ik mezelf al bij de kladden te grijpen en spreek ik mezelf toe: “Positief blijven Bossie, je kunt het! Hoe kun je hier uit komen? Wat kan je doen om je beter te voelen? Hoe kun je dit fixen?”
Ik geef mezelf niet de tijd om het gewoon even niet te weten en om drie dagen in bed te blijven liggen, uitgeput van al die stress.
Toen iemand me vroeg afgelopen weekend: “Waar ben je bang voor, als je daar in zakt? Wat gebeurt er dan?” Toen realiseerde ik me dat ik echt het gevoel heb dat die staat van zijn TO-TAAL nutteloos is. Dat is er echt níets mee opschiet en dat ik zo snel mogelijk weer uit dat gevoel moet komen. En dat ik er overigens ook totaal de verkeerde signalen mee uitstraal naar het universum. Ik moet toch zeker bezig zijn met wat ik wél wil, niet met wat ik allemaal niet kan en dat het allemaal te veel voor me is. Positief blijven! Veerkrachtig zijn! Vertrouwen dat het goedkomt!
Omdat ik nog niet hélemaal overtuigd was van de voordelen van deze dorsaal onveilige staat van het zenuwstelsel, vroeg ik wat het dan voor positiefs brengt. Waar het goed voor is. Ik kreeg veel mooie antwoorden waaronder deze, van Mariëlle:
“In ‘sympathisch onveilig’ (stress/ angst/ actie) put je jezelf (ook fysiek) uit. Vaak zonder dat je het in de gaten hebt. Door te zakken naar dorsaal (onveilig ook), ga je alle pijn/ verdriet/ wanhoop voelen die eronder zitten. Een beetje alsof je jezelf kopje onder laat zakken tot op de bodem, omdat je je daar weer van de bodem af kunt zetten en weer soepel met je hoofd boven water komt. In sympathisch onveilig is het maar keihard blijven watertrappen om niet kopje onder te gaan, maar dat put je dus ook uit.”
DUS- het heeft ZIN om het soms even op te geven! Om bij de pakken neer te gaan zitten. Om het even allemaal niet te weten. Bizar toch! Het is gewoon een natuurlijk proces, een stap die er bij hoort! Helemaal in een wereld waar héél veel mensen stress ervaren en waarin het voor veel mensen een uitdaging is om alle ballen hoog te houden. Ik ben in ieder geval heel getraind geworden in dat watertrappelen, maar ik heb er niet zo’n zin meer in. Dus ik ga er mee oefenen om in ‘dorsaal’ te zijn. Dus regelmatig een dag dat ik van mezelf he-le-maal niets hoef. Dat ik ZELFS een hele dag in bed mag liggen en B&B vol liefde kijken. En zodra ik weer voel dat ik als een malle ga watertrappelen; “Hooooo eens even Bossie. Je hoeft het niet allemaal te weten en te fixen nu. Je mag je best even van de schrik bekomen en je verstoppen voor de wereld. Je kruipt vanzelf weer een keer dat bed uit.”
Mariëlle Spronck is gastdocent in de training ‘Own your Pleasure’ (start 13 april 2025) en komt lesgeven over het zenuwstelsel en de polyvagaaltheorie. En dan specifiek over de verschillende staten van Pleasure! Ze komt meteen op de eerste livedag, omdat het wat mij betreft de basis is om meer te kunnen genieten: weten hoe jouw zenuwstelsel werkt en hoe je jezelf (of een ander) in een ontspannen & veilige staat kunt brengen. Daarnaast begeleid ik je twee keer per week in de ochtend online, om jezelf in die staat te brengen via beweging, ademhaling en aanraking. Zo wordt het een paadje dat je heel vaak bewandelt, waardoor je met steeds meer gemak kunt ontspannen en genieten! Als je vragen hebt over de training, kun je gratis en vrijblijvend een telefoongesprek (30 min) met me inplannen.
Artwork: Tamara Dean
0 reacties