We staan te dansen in Club Lite, de blotevoetendisco van Amsterdam die inmiddels niet meer bestaat. Ineens zegt mijn toenmalige partner tegen mij: “Shit! Als we nog Earlybird kaartjes willen kopen voor het tantrafestival hebben we nog 15 minuten!” Het was letterlijk vijf(tien) voor twaalf. Ik had er eigenlijk echt geen behoefte aan, zo’n tantrafestival op Ibiza met 500 mensen. Maar ik dacht: “Wat als hij dan zonder mij gaat?!” Die gedachte vond ik nog vreselijker dan dat ik er zelf mee naar toe zou gaan, dus ik zei: “Oké snel, bestellen die kaartjes!”
Een paar maanden later staan we in de rij voor de incheckbalie in een groot wit gebouw op Ibiza aan de kust. Ik klamp me vast aan mijn partner alsof mijn leven er vanaf hangt en kijk wantrouwend om me heen. Mijn ogen speuren de ruimte af naar liefdevol lachende, veel te knappe tantra huppelhindes die er wel zéker op uit zijn om mijn man te kapen. Ik heb er na een paar minuten al minstens drie gespot. Ze dartelen door het gebouw in wapperende jurken en rokken met een enorme glimlach op hun gezicht. Niet te vertrouwen. Dan zie ik het stel dat voor ons in de rij staat. Mijn partner begint een gesprekje. Al gauw blijkt dat zij het óók heel eng vindt en dan valt me op dat ze de hand van haar partner ook nogal stevig vasthoudt. ‘Thank God ik ben niet de enige die zich zo voelt’, gaat er door me heen. Dat geeft nog enige troost.
Dan staan we in een grote witte partytent. Nee, geen grote witte partytent, een enórme witte partytent. Het soort tent dat vijfhonderd mensen tegelijk kan herbergen. De openingsceremonie begint. Ik zorg dat er niet meer dan 20 centimeter afstand kan ontstaan tussen mijn partner en mij. ‘Oooo als hij maar dicht bij me blijft…’ denk ik. De vrouw dit het festival organiseert neemt het woord en laat ons onze ogen sluiten. Na een korte oefening die waarschijnlijk bedoeld is om je te helpen ontspannen, doe ik zo snel mogelijk mijn ogen weer open. Dan hoor ik door de microfoon: “Now look to the right. Hug the person in front of you.” KLOENK. Alle alarmbellen in mijn lijf gaan af. ‘HUG the person in front of you?! Nu al!?’ Maar voor ik het in de gaten heb komt er al een onbekende man met zijn armen wijd op me af gewapperd en sta ik als een hark in een ongewenste knuffel. Dan galmt er door de microfoon: “And now look to the left and hug the person in front of you.” WAT?! Nog een knuffel??
Maar ik ben zo overrompeld dat ik ook deze mevrouw toesta mij te knuffelen. Wederom onderga ik het als hark.
Even later vind ik mezelf huilend aan de zijkant van de tent, op een bankje. Ik ben uit het openingsritueel gevlucht. Weg van de ongewenste knuffels met totale vreemdelingen, weg van die vijfhonderd mensen die het allemaal zo vreselijk naar hun zin lijken te hebben. Ik huil op dat bankje, zie een massa wild joelende en dansende mensen op en neer deinen en ergens daar in die menigte moet mijn partner zijn. Ik voel me er helemaal buiten, de enige die die blijdschap niet voelt, verloren en alleen. Bang ook. Waar is hij?! Wat heb ik mezelf aangedaan!!
Als ik die avond mijn partner weer teruggevonden heb en ik zit bij te komen op onze kamer. Besluit ik: Ik ga helemaal NIEMAND meer tegen mijn zin knuffelen.
De rest van het festival komt de Mr. Bean mij gigantisch goed van pas. Zodra er iemand op me af gefladderd komt met de armen wijd, klaar om mij te knuffelen, steek ik mijn hand resoluut vooruit en zeg ik: “I don’t hug at first sight.” In de rij voor de wc, tijdens het diner, of bij het zwembad.. Overal waar iemand mij wil knuffelen hoor ik mezelf zeggen: “I don’t hug at first sight.” Het geeft wat gekke blikken en sommige mensen kijken er vol afschuw bij, zovan: EEN HAND?! IEUW. Maar ik houd stevig vol en er zijn ook genoeg mensen die het prima lijken te vinden.
Hoezeer ik er eerst ook tegenop zag, om die hand uit te gaan steken en steeds nee te zeggen tegen de knuffels, op een gegeven moment krijg ik er enorm veel plezier in. Het lijkt net of ik met iedere Mr. Bean meer ontspan. Ik voel de ontspanning en rust in mijn lijf komen. Ik moet er zelf om lachen, om die hand van mij. Langzaamaan vind ik mijn draai daar op dat festival op Ibiza. Ik ontmoet een paar hele fijne mensen waar ik me bij op mijn gemak voel. Die knuffel ik wel. En mijn grote angst, dat er een horde huppelhindes achter mijn man aan zouden komen en dat ik hem binnen de kortste keren kwijt zou zijn, smelt ook. Ik realiseer me ineens: En wat áls een vrouw mijn man probeert te versieren. Dan loop ik erheen en zeg ik haar dat ik zijn vriendin ben en dat ik hem niet graag deel. Ik voel ineens dat ik me gewoon kan uitspreken. Dat mijn partner er niet op uit is om andere vrouwen te versieren, maar dat we daar zijn om met elkaar te verbinden. Ik begin het bijna leuk te vinden!
Waar ik ook een hobby van maakte daar, was om geen seconde langer in een workshop te blijven dan ik wilde. Ik kende veel van de teachers nog niet en ontdekte dus pas tijdens de workshop of het bij me paste of totaal niet. Drie keer ben ik na 5 of 10 minuten opgestaan en ben ik weg gegaan. Wat een bevrijdend gevoel! De realisatie dat ik daar voor mezelf was en dat ik niet uit beleefdheid een workshop hoefde uit te zitten. Ik voelde me zo ontzettend trouw aan mezelf! En daardoor totaal ontspannen. De workshops die ik wel heel fijn vond, daar kon ik ook echt helemaal aanwezig zijn. Omdat ik er echt voor gekozen had daar te zijn. En daar had ik dan ook hele bijzondere ervaringen.
Uiteindelijk heb ik me op dat festival waar ik zo tegenop had gezien enórm veilig gevoeld. Het was een hele verbindende ervaring met mijn toenmalige partner. En voorál voelde ik me helemaal verbonden met mezelf. Het was voor mij een heel letterlijk voorbeeld van: ‘Hoe helderder je Nee, hoe juicier je Ja!’
Want júist door mijn resolute Mr. Bean hand kon mijn zenuwstelsel helemaal ontspannen. Het vertrouwde erop dat ik mijn grenzen goed aangaf en kon op een strandstoel gaan chillen. En dus kon ik daar rond dansen en, helemaal op mijn eigen manier, meedoen met het festival.
Ik geloof dat de meeste mensen hun Nee wel voelen, dat ze de alarmbel wel signaleren in hun lijf, maar dat ze het niet serieus genoeg nemen. Dat hun hoofd dan vindt dat ze zich aanstellen, of dat het nergens op slaat, of dat het er nu eenmaal bijhoort, dus negeren ze de Nee. Mijn hoofd vond op dat festival dat ik maar een gesloten vrouw was, dat ik niet zo knuffelig was als al die andere vijfhonderd mensen. Ik vond mezelf eerst het tegenovergestelde van een tantra huppelhinde. Die één en al liefde en overgave leken te zijn. Maar toch, na een paar ongewenste knuffels, nam ik mijn alarmbel serieus. Dan was ik maar de enige gesloten vrouw op dat hele tantrafestival. Ik kende die mensen toch niet! En het was één van de meest bevrijdende en bekrachtigende ervaringen voor mij, ooit.
De ervaring op dat tantrafestival gaf me het gevoel dat ik op IEDER moment een keuze had. Dat ik niet overgeleverd was aan wat een leraar wilde dat ik deed, of dat het daar de gewoonte was om iedereen te knuffelen. Ik kon op ieder moment zelf de keuze maken wat voor mij klopte. En dat gaf zoveel kracht en ontspanning! Dat gevoel, dat je altijd een keuze hebt, dat is precies waar the Wheel of Consent over gaat. Álle oefeningen zijn daar op gericht, om je die ervaring te geven. Om te leren vertrouwen op de signalen van je lijf en er zacht mee om te gaan. Trouw te zijn aan jezelf. Om steeds weer te oefenen met het communiceren van die signalen, net zolang tot je er lol in krijgt! En DAAR begint het plezier. Daar begint het genieten. Dan kan je zenuwstelsel op de achterbank en is er zinderend zalig genot.
Als je dit samen met je partner wil ervaren is er het One Day Retreat: ‘De Taal van Pleasure’ op 8 juni, vol met oefeningen uit the Wheel of Consent. Of, als je dit liever met vrouwen onderling oefent, dan kun je je aanmelden als geïnteresseerde voor de training die in het najaar van 2024 start. Stuur me dan een email.(mail@miladebos.com)
0 reacties