“Als je wil dat ik mee ga naar de afspraak in het ziekenhuis doe ik dat met liefde.” Zei een vriendin van mij tegen haar partner. Hij zou de uitslag van een best wel spannend onderzoek te horen krijgen. Hij zei toen: “Nee hoor, dat hoeft niet, ik ga wel alleen.” Zij dacht toen: ‘ALLEEN?! Dit soort dingen moet je toch samen doen??’ Ze zat er drie dagen op te kauwen en vertelde mij dat ze het zo moeilijk vond. In het gesprek vroeg ik haar: “Maar wil je niet gewoon meer voor JOU? Omdat jij het ook heel spannend vind?” Ze knikte, ze had de behoefte om het samen te doen. Om samen die uitslag te horen. Ze was bang dat hij haar er helemaal buiten zou houden en haar niet toe zou laten.
Ze deed dus in eerste instantie een aanbod: “Zal ik met je meegaan voor jou?” Maar eigenlijk was het voor haarzelf. Na drie dagen kwam ze dus met een andere vraag: “Ik merk dat ik het heel spannend vind, deze uitslag. Ben je bereid om mij mee te laten gaan, omdat ik dat heel fijn zou vinden? Dan heb ik het gevoel dat we dit samen doen.” Nu werd het dus een verzoek aan hem, in plaats van een aanbod. Hij dacht er even over na en de volgende dag liet hij haar weten: “Ja dat is goed, je mag mee.”
Er is vaak veel onduidelijkheid in onze communicatie doordat het niet duidelijk is voor wie het is. Vaak hoor je verzoeken die ingepakt worden als aanbod, of een aanbod dat gebracht wordt als een uitnodiging. Dat wordt al snel heel troebel en het zorgt voor miscommunicatie en teleurstelling. Het kan daarom heel behulpzaam zijn om te achterhalen: ‘Voor wie is het?’
Om het verschil aan te geven tussen deze drie mogelijkheden:
- Verzoek: Ik vraag jou of je iets voor mij wil doen
- Aanbod: Ik vraag jou of ik iets voor jou kan doen
- Uitnodiging: Ik vraag jou iets wat voor ons allebei is
Voorbeeld van een verzoek:
‘Wil je een half uur naar me luisteren, zodat ik even mijn hart kan luchten?’
Voorbeeld van een aanbod:
‘Zal ik even boodschappen voor je halen morgen, nu je niet goed kan lopen?’
Voorbeeld van een uitnodiging:
‘Heb je zin om met mij naar dat leuke festival te gaan?’
Zo kan het ook nog zijn dat een aanbod eigenlijk een verzoek is. Er was eens een vrouw die mij aanbod mij te masseren. Gratis. Ik had gedeeld dat ik het moeilijk had als nieuwe mama en niet aan mezelf toe kwam. Ik twijfelde even; ‘Hè? Wil ze dat gewoon gratis doen?’ Maar het aanbod van een gratis massage was natuurlijk prachtig, dus ik ging akkoord. Ze kwam bij mij thuis en gaf me de massage. Die was fijn, ik kon er van genieten. Toen ik weer aan het bijkomen was van de massage, gingen we nog even met een kopje thee op de bank zitten. Toen begon ze te praten. En te praten. En…. te praten. Ik voelde me een praatpaal. En ik durfde niet aan te geven dat ik hier helemaal geen ruimte voor had. Ik had juist behoefte om even helemaal niet te praten en nog even te rusten. Maarja, ik had natuurlijk net die gratis massage gekregen, dus ik vond het asociaal om te zeggen: “Ik heb eigenlijk geen zin om nog met je te praten nu. Wil je naar huis gaan?”
Achteraf voelde ik dat deze vrouw eigenlijk iets van mij nodig had. Ze wilde haar verhaal kwijt bij mij. Dus ik dácht dat ik een cadeau gekregen had, dat het een aanbod van haar aan mij was, maar eigenlijk was onze afspraak voor haar. Zij wilde graag even bij mij zijn en haar hart luchten. Het voelde niet fijn en het knaagde van binnen. Ik voelde me helemaal niet opgeladen na deze afspraak, maar juist helemaal leeg en nog meer vermoeid dan daarvoor. Dat verwarde me in eerste instantie, want ik had toch een massage gekregen? Maar later werd het helder. Ik had na de massage wel een uur naar haar geluisterd, terwijl ik dat op dat moment niet te geven had. Ik dacht dat ik een cadeau gekregen had, maar zij had ook veel energie en tijd van mij genomen.
Laatst vertelde een vrouw me dat ze aan een man een massage aangeboden had, maar dat ze zich achteraf realiseerde dat zij eigenlijk gewoon heel veel zin had om zijn lijf te voelen. Ze vond hem heel aantrekkelijk en had zin hem aan te raken. Ze zei: “Ik had beter kunnen vragen: Mag ik je rug aanraken voor mijn plezier?” Dan was het duidelijk dat het voor haar was, in plaats van voor hem. Nu kan het natuurlijk zijn dat hij het niet door had en dat hij er gewoon van genoten heeft. Dan is er niet zo veel aan de hand. Maar het kan ook zijn dat hij er toch een gekke nasmaak aan over hield. Dat hij onderhuids gevoeld heeft dat het niet voor hem was, maar voor haar.
Dat is vaak hoe het voelt namelijk, als iemand je een aanbod doet, maar eigenlijk zelf iets verlangt. Onderhuids voel je dat er iets niet helemaal klopt, maar je kan de vinger er niet zo goed op leggen wat het nu is. Je kunt vast wel meerdere situaties opnoemen waar jij dit ook ervaren hebt.
Om hier heel bewust van te worden zijn de aanraakspelletjes gebaseerd op The Wheel of Consent ontzettend behulpzaam. Hier ga je namelijk heel bewust geven en ontvangen uit elkaar halen. Je spreekt van tevoren af voor wie het is en wat de ander wenst. Dan kijk je of je tot iets kan komen waar je allebei een Ja voor voelt. En dan kan er een uitwisseling ontstaan die voor beiden klopt!
Wil je hier ook mee oefenen? Dat kan met de videocursus ‘de Taal van Pleasure’, of op één van de livedagen die ik organiseer. Je kunt dan kiezen of je naar een event voor vrouwen komt, of naar een event voor (gelegenheids)koppels.
0 reacties