Ken je die momenten dat je zóó diep in de misère zit dat alles somber lijkt en je nergens energie voor hebt? Iedereen heeft toch wel eens van die diepe dip momenten.. Dat je een tijd over je grens bent gegaan met ‘zorgen voor’, of alleen maar hebt gewerkt en vergeten bent af en toe te remmen. Pauze te nemen. Of als het leven je gewoon zoveel shit tegelijk te verwerken geeft dat je keihard crasht.
Nou op die momenten, heb ik gemerkt, is het het állermoeilijkst om om hulp te vragen. Dan heeft bijna iedereen de neiging het wel alleen te doen, niemand tot last te willen zijn. Je hersenen functioneren op zo’n moment ook helemaal niet goed hè? Je kan niet meer in oplossingen denken. Ik heb zelf zo’n stemmetje die op die momenten vindt dat het heus allemaal niet zo erg is en dat ik gewoon door moet gaan. Dat ik me aanstel. Die stemmetjes ken je vast ook.
En ik zat te denken hè. Wat nu als je een ophengel-club creëert. Een groepje mensen die in de buurt wonen (wel zo makkelijk), met wie je bijvoorbeeld een appgroep hebt. En dat je dan met elkaar afspreekt dat als één van jullie even heel moeilijk zit, dat je dan in die appgroep alleen maar een 
hoeft te posten. Om het zo makkelijk mogelijk te maken. En dat de anderen dan vragen: “Wat kunnen we voor je doen?” Of dat iemand die daar ruimte voor voelt zegt: “Zal ik vanmiddag even bij je langs komen? Er gewoon even voor je zijn?”
hoeft te posten. Om het zo makkelijk mogelijk te maken. En dat de anderen dan vragen: “Wat kunnen we voor je doen?” Of dat iemand die daar ruimte voor voelt zegt: “Zal ik vanmiddag even bij je langs komen? Er gewoon even voor je zijn?”Of een boodschap voor je doen, je kind opvangen, een maaltje brengen, even kriebelen met een veer, of gewoon even een schoot bieden om in te huilen.. Of een luisterend oor.
Dat zou toch FANTASTISCH zijn?? Dan zou de stap om om hulp te vragen denk ik veel kleiner zijn. Je hebt dan namelijk in vrolijke toestand, met een goed werkend brein, al met elkaar afgesproken dat je dat aan elkaar kan vragen. Dat dat toegestaan is. En dat de mensen die er in zitten het ook eerlijk aangeven als ze niet iets te geven hebben. Dan kan je er ook op vertrouwen dat de ander het je alleen geeft als ie het te geven heeft!
Dat is het mooie als je hebt geoefend met the Wheel of Consent en aanraakspelletjes. Dan ga je veel beter voelen wat je met een volle JA te geven hebt en wat niet. Dan kan je ook een ander voorstel doen, als je niet te geven hebt wat iemand je vraagt. Dan kan je bijvoorbeeld zeggen: “Ik heb even geen tijd om langs te komen, maar kan wel bellen straks, als je even je hart wil luchten!” Of: “Ik kan nu niet uitgebreid naar je luisteren want ik ben alleen met m’n dochter vanmiddag, maar ik kan wel jouw kind meenemen van school, dan heb je wat ruimte!”
Ik vind het persoonlijk echt een TOP idee. Ik ga meteen eens even bedenken wie ik kan vragen voor mijn ophengel-club. Want hoe mooi is het om echt iets voor een ander te kunnen betekenen in tijden van nood? Of van sombere zwarigheid? Wat als we het niet allemaal alleen hoeven te doen? En we het elkaar wat makkelijker kunnen maken om uit te reiken?
Als een vriend mij om hulp vraagt in nood vind ik dat vaak héél fijn. Dat ik iets kan betekenen. En dat ze het durven, om het te vragen. Het geeft verbinding en intimiteit. Je mag even heel dichtbij iemand anders. En vaak voelt de ander zich daarna beter. Of in ieder geval minder alleen. Dat is toch PRACHTIG!
0 reacties